Πολύ πριν οι Gogol Bordello, ο Beirut, οι Balkan Beat Box, οι Devotchka και τόσοι άλλοι κάνουν γνωστή στο ευρύτερο κοινό τη μίξη gypsy, βαλκανικής και ροκ μουσικής, υπήρχαν οι Firewater. Δημιούργημα του Tod Asley στο Brooklyn το 1995, οι Firewater κυκλοφόρησαν πέντε δίσκους μέχρι να έρθει το «5 stars out of 5» Τhe Golden Hour, προϊόν των προσωπικών αναζητήσεων του Tod στην τριετή περιήγησή του στην Ασία.
Το International Orange ξεκινά εκεί ακριβώς που τελειώνει το Golden Hour, οι Firewater με τη βοήθεια του Tamir Muskat αναμιγνύουν στην ίδια κατσαρόλα jazz, ska, bhangra, gupsy και punk και τα γαρνίρουν με Τούρκικη maqsoum, mambo παλιάς κοπής και ήχους που θυμίζουν… Ελληνικά ρεμπέτικα!
Από το εναρκτήριο “Little Revolution” σε ρυθμούς α λα Clash ο σκύλος με τα τρία πόδια Tod μας βάζει στο κλίμα:“We don’t want to wreck this town, We just want a little revolution, We don’t want to spill no blood, We just need a little revolution”
Τα “Glitter Days”, “Dead Man’s Boots” και “Up from the Underground” που ακολουθούν βάζουν τους κανόνες. Όλοι είναι απλοί, σαν τον πρώτο: “Rule number one, Everybody drop your gun, It can never be a funeral when you’re in your birthday suit”
Στο ήδη γνωστό από τις ζωντανές εμφανίσεις τους “Monkey Song” και στο “Tropical Depression”, τα πνευστά είναι πιο έντονα από ποτέ, η τρομπέτα του Stefano Lascone πολλές φορές μοιάζει να οδηγεί το ρυθμό.
Το International Orange σε ωθεί να σκεφτείς, αλλά το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του είναι ακριβώς το αντίθετο. Η μουσική των Firewater είναι τέτοια που δε χρειάζεται να σκεφτείς, ούτε να σπαταλήσεις χρόνο για να την κατατάξεις, απλά έρχεται και μπαίνει μέσα σου χωρίς να το καταλάβεις.
Προσωπικό αγαπημένο το “Strange Life”, ένας τελετουργικός διαλογισμός υπό χαμηλό φωτισμό.
Κι αν μετά από μόνο μία ακρόαση δε ξέρω αν ο καινούριος δίσκος των Firewater (ναι, κυκλοφορεί και σε LP) είναι καλύτερος από τον προηγούμενο (γίνεται;), μπορώ να πως με βεβαιότητα πως πριν ακούσω το International Orange ήμουν σίγουρος πως κανείς του σιναφιού – συμπεριλαμβανομένων και των Gogol Bordello – δε θα με έβαζε ποτέ σ’ αυτό το δίλημμα.
Ο Tod μπορεί να ξεκίνησε το ταξίδι του από τη Νέα Υόρκη αλλά η μουσική του δεν έχει ταχυδρομικό κώδικα. Είναι ο ορισμός της world music.
