Η ζωή δε φέρθηκε με το γάντι σε κανέναν από τους δύο. Ο Amadou Bagayoko έχασε την όραση του σε ηλικία 16 ετών, ενώ η Mariam Doumbia πολύ νεότερη, μόλις στα 5 της, από ιλαρά που δεν αντιμετωπίστηκε εγκαίρως.
Οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν το 1977 στο ινστιτούτο τυφλών νέων του Bamako, πρωτεύουσα του Μάλι. Η αγάπη τους για τη μουσική τους έφερε κοντά και τρία χρόνια αργότερα παντρεύτηκαν: «Κανείς από τους δύο δεν μπορεί πια να θυμηθεί τον εαυτό του χωριστά από τον άλλο. Τα πράγματα δεν ήταν πολύ εύκολα για δυο μικρά παιδιά που σύχναζαν σε ένα ίδρυμα για τυφλούς, αλλά ανακαλύψαμε ότι είχαμε πολλά πράγματα κοινά και φυσικά ότι μπορούσαμε να ακούμε μουσική με τις ώρες. Ξέρεις, ανακαλύψαμε τη σόουλ μουσική και αγαπήσαμε τους ίδιους μπλουζ δίσκους. Ήταν η δικιά μας μικρή φυγή από την πραγματικότητα.»
Ίσως να ήταν ακριβώς αυτό, η ανάγκη της φυγής από την πραγματικότητα, που τους ώθησε στο να δημιουργήσουν τη δικιά τους μουσική.
Γύρω στο 1985 στις γειτονικές χώρες αρχίζει να γίνεται λόγος για το τυφλό ζευγάρι από το Μάλι που παίζει μπλουζ. Ένα χρόνο αργότερα φεύγουν για την Ακτή Ελεφαντοστού όπου και ηχογραφούν δίσκους σε κασέτες. Η γνωριμία τους με τον Stevie Wonder τους ανοίγει την πόρτα για να ακουστούν σε ευρύτερο κοινό, παίζοντας σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο.
Όμως η «Ιθάκη» των δύο τυφλών μουσικών έμελε να είναι το Παρίσι, στο οποίο και μετακομίζουν το 1996. Το 1998 ηχογραφούν τον πρώτο τους δίσκο Se Te Djon Ye, ενώ ένα χρόνο αργότερα έρχεται το Sou ni tilé και το hit στο γαλλικό ραδιόφωνο "Je pense à toi".
To 2003 κι ενώ μόλις έχουν κυκλοφορήσει τον τέταρτο δίσκο τους, τους πλησιάζει κάποιος που τους άκουσε τυχαία στο ραδιόφωνο. Δηλώνει εντυπωσιασμένος από το πάθος της μουσικής τους και τους ζητάει να ξαναμπούνε στο στούντιο μαζί του. Βγαίνοντας από εκεί, ο Amadou και η Mariam κρατάνε στα χέρια τους το «εισιτήριο» της καθιέρωσης στην παγκόσμια σκηνή. Το όνομα αυτού: Dimanche à Bamako, σε παραγωγή Manu Chao.
Στις συναυλίες που ακολουθούν οι Amadou & Mariam εμφανίζονται για πρώτη φορά και στην Αμερική: «Θυμάμαι την πρώτη φορά που παίξαμε σε ένα αμερικανικό φεστιβάλ ότι το κοινό ήταν συγκλονιστικό. Χειροκροτούσαν ασταμάτητα για σχεδόν δέκα λεπτά και εμείς προσπαθούσαμε να ξαναρχίσουμε το επόμενο τραγούδι μας και συνεχώς το σταματάγαμε και το ξεκινάγαμε απ' την αρχή, επειδή τα ξεσπάσματα θορύβου ήταν εκκωφαντικά.»
Το Welcome To Mali του 2008 με το πιο ροκ ύφος, οι εμφανίσεις στην απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης του 2009 και στην τελετή έναρξης του Μουντιάλ του 2010 απλά επιβεβαιώνουν πως το τυφλό ζευγάρι αποτελεί τεράστιο μέγεθος για τη world music.
Η πίστη, η θέληση και η αγάπη για τον κόσμο που δε βλέπουν αρκεί. Αν αρκούσε και για όλους τους άλλους ανθρώπους ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός.
Κι όσο αναμένουμε το Folila…
tip: Κάπου στο αρχείο της ΕΡΤ υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ για το Festival Au Desert που διοργανώνεται στο Βόρειο Μάλι από το 2001 κάθε χρόνο. Αν ποτέ, σε κάποια επανάληψη της κρατικής τηλεόρασης πέσετε πάνω του, μην αλλάξετε κανάλι. Το ντοκιμαντέρ είναι απλά Ε Κ Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο. Κι αν τελικά το δείτε, όταν στη σκηνή του φεστιβάλ εμφανίζονται οι Amadou & Mariam, προσέξτε τον κιθαρίστα τους, ίσως σας θυμίσει κάποιον που ακούει ραδιόφωνο..
