1. Greyfriars Bobby (1855 - 1872) – sky terrier ήταν ο Bobby, του οποίου η ιστορία συγκλονίζει.Όταν ο ιδιοκτήτης του προσλήφθηκε ως νυχτοφύλακας στην αστυνομία του Εδιμβούργου ήρθε η στιγμή να γνωρίσει τον Bobby που θα του κρατούσε παρέα καθώς εργαζόταν.Ακόμα και με χιόνι, με βροχή οι δυο τους κάθε μέρα όργωναν τους πλακόστρωτους δρόμους του Εδιμβούργου.Το 1858 ο ιδιοκτήτης προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε.Κηδεύτηκε στο κοιμητήριο της εκκλησίας Greyfriars. Λίγες μέρες μετά, ένας κηπουρός ανακάλυψε το μικρό σκυλί ξαπλωμένο δίπλα στον τάφο και προσπάθησε να το διώξει με φωνές. Αλλά ο Μπόμπι δεν υποχώρησε. Καταιγίδες, θύελλες και χαλάζι δεν έπεισαν τον σκύλο να πάψει να φρουρεί τον τάφο του αφεντικού του. Τελικά ο κηπουρός τού έφτιαξε ένα κατάλυμα δίπλα στον τάφο και ο Μπόμπι έζησε 14 χρόνια εκεί, δίπλα στο πρώτο και μοναδικό αφεντικό του, με τις φροντίδες των γειτόνων και των παιδιών, μέχρι που πέθανε το 1872. Η αγάπη του για το αφεντικό του συγκίνησε πολλούς, τόσο μάλιστα που για να μην το μαζέψουν ως αδέσποτο ανέλαβε την προστασία του ο δήμος της περιοχής. Το 1873, στήθηκε άγαλμα προς τιμήν του στην άκρη της Γέφυρας του Γεωργίου IV στο Εδιμβούργο όπου έζησε.

2. Balto (1919 – 1933) – σκύλος χάσκι, του οποίου η ζωή έγινε και ταινία.Όταν το 1925 ξέσπασε επιδημία σε μία πόλη της Αλάσκας το μοναδικό φάρμακο βρισκόταν σε μια μακρινή πολή, στην οποία όμως κανείς δεν μπορούσε να πάει με το τρένο για να το μεταφέρει καθώς από το ψύχος είχε παγώσει η μηχανή και δεν κινούταν.Τη λύση έδωσε μια ομάδα σκύλων με αρχηγό τον Balto,οι οποίοι οδήγησαν ένα έλκηθρο στη χώρα, παρά τη μηδενική ορατότητα και τη χιονοθύελλα. Το φάρμακο έφτασε στον προορισμό του και έσωσε την πόλη, έχοντας διανύσει πάνω από χίλια χιλιόμετρα μέσα σε μόλις πεντέμιση μέρες. Ο οδηγός του ελκήθρου, Gunnar Kaasen, όταν οι κάτοικοι της πόλης θέλησαν να τον ευχαριστήσουν, εκείνος είπε πως η δόξα αξίζει και στον Balto. Προς τιμήν του Balto στήθηκε το 1925 ένα άγαλμά του στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης.

3. Hachiko (1923 - 1935) - σκύλος ράτσας Ακίτα, από το Τόκιο της Ιαπωνίας. Ο Hachiko είχε αφεντικό έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τόκιο, ο οποίος έπρεπε κάθε μέρα να πάρει το τρένο από το σταθμό της Σιμπούγια. Κάθε μέρα ο Hachiko τον περίμενε στο σταθμό να επιστρέψει. Μια μέρα, όμως, ο καθηγητής πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία και δεν επέστρεψε ποτέ. Ο Hachiko δόθηκε σε άλλο ιδιοκτήτη, αλλά το έσκαγε συνέχεια, και πήγαινε στο σπίτι που ζούσε με το αγαπημένο του αφεντικό. Κάποια στιγμή κατάλαβε πως το αφεντικό του δεν θα επιστρέψει στο σπίτι, και έτσι άρχισε να πηγαίνει να τον περιμένει στο σταθμό της Σιμπούγια. Κάθε μέρα για εννέα ολόκληρα χρόνια πήγαινε στο σταθμό την ώρα που ερχόταν το τρένο που έφερνε το αφεντικό του και περίμενε. Σιγά σιγά οι υπάλληλοι του σταθμού και κάποιοι καθημερινοί επιβάτες του τρένου άρχισαν να συγκινούνται από την αφοσίωσή του και να τον φροντίζουν, δίνοντάς του φαγητό και νερό, μέχρι τον θάνατό του το 1935. Το 1934 στήθηκε άγαλμά του Hachiko στο σταθμό της Σιμπούγια, αλλά ανακυκλώθηκε για εξοπλισμό κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ένα νέο άγαλμα στήθηκε προς τιμήν του το 1948, όπου υπάρχει μέχρι και σήμερα. Η έξοδος κοντά στην οποία στήθηκε το άγαλμα, ονομάστηκε "Έξοδος του Hachiko".

4. Βοbbie – ήταν μια διασταύρωση σκωτσέζικου ποιμενικού και αγγλικό Shepherd.To 1923 σε μια οικογενειακή οδική εκδρομή στην Ιντιάνα ξέφυγε από τους ιδιοκτήτες του και χάθηκε.Η οικογένεια έψαξε να τον βρει αλλά μάταια κι έτσι επέστρεψαν στο σπίτι τους στο Όρεγκον συντετριμμένοι.Έξι μήνες αργότερα εκείνος εμφανίστηκε εμφανώς ταλαιπωρημένος, είχαν φθαρεί τα πόδια του, υπερβολικά αδυνατισμένος…Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι ένας σκύλος που είχε διασχίσει 4666χλμ. μέσα από πεδιάδες, βουνά, έρημο, με την παγωνιά του χειμώνα για να επιστρέψει σπίτι του;Ο Bobbie αποτελεί απόδειξη αφοσίωσης και τιμήθηκε μ’ένα κόσμημα-κολάρο και τα κλειδιά της πόλης.Μέχρι σήμερα το Silvestron τον τιμάει στην ετήσια παρέλαση των παιδιών για ζώα συντροφιάς.

5. Jim, the wonder dog (1925-1937) – ο Jim ήταν ένα κυνηγόσκυλο που γεννήθηκε το 1925 στη Λουιζιάνα.Αποτέλεσε σκυλί θαύμα καθώς εξετάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι και απάντησε με επιτυχία σε προσταγές που του είχαν δοθεί στα γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και ιταλικά.Ακόμη και σε μάθημα ελληνικών τον πήγαν και τα κατάφερε περίφημα.Ήταν σε θέση να ανγνωρίζει τα χρώματα που φορούσε ένα πρόσωπο,κάτι πρωτοφανές καθώςοι σκύλοι δε βλεπουν χρώματα,μπορούσε να επιλέξει ένα αυτοκίνητο από τον ιδιοκτήτη του, το χρώμα, τη μάρκα, τον αριθμό της πινακίδας, μάντευε πάντα με επιτυχία που βρίσκονταν τα θήραματα, μπορούσε ακόμα και το φύλο ενός νεογέννητου να προβλέψει με επιτυχία.Το χαρισματικό αυτό τετράποδο απεβίωσε το Μάρτιο του 1937 και θάφτηκε στο Μάρσαλ.

6. Swansea Jack (1930 - 1937) – ένα retriever από τη Βρετανία. Ζούσε μαζί με το αφεντικό του δίπλα από ένα ποτάμι. Το 1931 έσωσε ένα δωδεκάχρονο παιδί που είχε παρασυρθεί από το ποτάμι, αλλά δεν δόθηκε δημοσιότητα στο όλο θέμα. Λίγες εβδομάδες αργότερα έσωσε έναν κολυμβητή, και άρχισε σιγά σιγά να γίνεται διάσημος για τις διασώσεις του. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Jack έσωσε από το ποτάμι 27 ανθρώπους, μέχρι τον θάνατό του το 1937 από δηλητηρίαση. Ένα μνημείο προς τιμήν του στήθηκε μετά τον θάνατό του στη Swansea.

7. Mancs (1994–2006) - ένας Γερμανικός Ποιμενικός σκύλος διασώστης από το Μίσκολκ της Ουγγαρίας. Ο Mancs ειδηκευόταν στον εντοπισμό εγκλωβισμένων κάτω από συντρίμμια ανθρώπων μετά από σεισμούς. Αναγνώριζε από τη μυρωδιά εάν ο εγκλωβισμένος ήταν νεκρός ή ζωντανός, και έκανε ανάλογο σήμα: Αν ο εγκλωβισμένος ήταν νεκρός, ο Mancs ξάπλωνε, ενώ αν ήταν ζωντανός σηκωνόταν κουνώντας την ουρά του και γαύγιζε. Ο Mancs έγινε διάσημος όταν έσωσε ένα τρίχρονο κοριτσάκι που πέρασε 82 ώρες θαμμένο κάτω από συντρίμμια μετά από ένα σεισμό στην Τουρκία το 1999, και έλαβε μέρος σε πολλές διασώσεις, μέχρι τον θάνατό του από πνευμονία το 2006. Προς τιμήν του στήθηκε το 2004 ένα άγαλμα στο Μίσκολκ.Το άγαλμα τον απεικονίζει να ψάχνει για εγκλωβισμένους στα συντρίμμια.