Ήταν ένα αίσθημα που ήρθε απο το πουθενά, πρωτόγνωρο, επιτακτικό και αστάθμητο, σα να άνοιξε στην ψυχή μου μια πόρτα που δεν ήξερα πού θα με βγάλει. Έπρεπε όμως να διαβώ αυτή την πόρτα και η μόνη βεβαιότητα που είχα ήταν οτι πίσω της με περίμενε ο Χ να εξερευνήσουμε μαζί το άγνωστο.
Ένιωσα την καρδιά μου να φουσκώνει από επιθυμία να επικοινωνήσω μαζί του, να του υποδείξω αυτό το κάτι που είχα εντοπίσει και μας έδενε άρρηκτα. Πώς όμως; Πώς μπορείς να αγγίξεις, να αισθανθείς κάτι τόσο μοναδικό κι ανεπανάληπτο; Τι είναι πραγματικά ο έρωτας; Το δάχτυλό μου υψώθηκε εκείνο το απόγευμα στον αέρα και η δήλωσή μου έπεσε βαρύγδουπη σαν ένα σακί με φασόλια πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. “Θα είμαι για πάντα ερωτευμένη μαζί του”. Το καθάριο κούτελό μου έλαμψε για κλάσματα του δευτερολέπτου.
Ο έρωτας σύμφωνα με το λεξικό είναι η ζωηρή έλξη μεταξύ δύο προσώπων και θεωρείται το ισχυρότερο συναίσθημα έλξης. Βέβαια, η αντίληψη του τι είναι έρωτας διαφέρει ανάμεσα στους λαούς. Οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι ο έρωτας ήταν ένα συναίσθημα άγριο ή απλό, χωρίς τίποτα το πνευματικό και στρεφόταν γύρω από την εξωτερική ομορφιά της γυναίκας με τελικό σκοπό την ηδονή και την τεκνοποίηση. Με την έλευση όμως του Χριστιανισμού, η θέση της γυναίκας βελτιώθηκε και σε πολλούς θρύλους της Βόρειας Ευρώπης παρατηρείται ο λεγόμενος ιπποτικός έρωτας. Υπό αυτή την έννοια μετά το τέλος του Μεσαίωνα, προήλθε ο ρομαντικός έρωτας.
Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν ο έρωτας να χωράει όλες αυτές τις εκρηκτικές δυνάμεις που δοκιμάζουν τα όρια μας, την αγάπη, το πάθος, τη ζήλια. Ή πόσο τυφλός, ωμός, κεραυνοβόλος, παράλογος, υπερβατικός, λογικός, σοφός, ώριμος, υποταγμένος “σε προδιαγραφές” και “σχηματοποιήσεις”. Έρχεται όμως και η στιγμή που αναθεωρείς. Που ενώ ήσουν ερωτευμένος γίνεσαι ένας στυγνός, ρεαλιστής, χωρίς ίχνος ευαισθησίας, που θεωρείς πως η αγάπη είναι μια υπερεκτιμημένη αξία. Και όταν λέω αγάπη, εννοώ την ερωτική. Πώς γίνεται να χάνεις αυτό το τόσο “μαγικό” που αισθανόσουν για τον σύντροφό σου; Πώς γίνεται και αυτή η συννεφιασμένη ρουτίνα και πραγματικότητα καταπίνει όλα όσα χτίσατε μαζί; Για έναν ανεξήγητο λόγο αρχίζεις και συνηθίζεις στην ιδέα ότι οι άνθρωποι συγχέουν τη γενετήσια ορμή με τα αισθήματα και αυτό προκαλεί ένα σωρό περιπλοκές που στο τέλος πληγώνουν και τους δύο. Και όταν χάνεται αυτό που νιώθεις για τον άνθρωπο, ο οποίος κάποτε ήταν όλη σου η ζωή και που δεν μπορούσες να αναπνεύσεις μακριά του, νιώθεις άδειος, κενός, και οποιαδήποτε άλλη απόπειρα έρωτα είναι απλά για σένα έκκριση σε αυξημένη ποσότητα μιας ορμόνης που λέγεται λουλιμπερίνη ενώ παράλληλα αυξάνονται και τα επίπεδα ενός νευροδιαβιβαστή, της ντοπαμίνης.
Δεν ξέρω αν ερωτεύεσαι μόνο μία φορά στη ζωή σου ή αν η πρώτη σου αγάπη είναι πράγματι η παντοτινή. Το σίγουρο για μένα είναι πως όσες μορφές και να παίρνει, ο έρωτας είναι πηγή νοήματος για τη ζωή μας και την ατομική μας εκπλήρωση. Πάντα ο έρωτας θα είναι η αιτία που ο κόσμος αυτός θα συνεχίσει να υπάρχει, θα συνεχίσει να γυρίζει. Έρωτας. Απλά τα πάντα. Ακόμη κι αν δεν είναι σίγουρο ότι θα κρατήσει για πάντα σ’αυτόν το χρωστάμε. Μπορεί να είναι φονιάς, μπορεί να είναι όμως και λυτρωτής. Αν είναι αληθινός δε χάνεται ποτέ. Προδίδεται, κρύβεται, υποχωρεί αλλά τελικά επιστρέφει φέρνοντας μαζί του τη σωτηρία και τη ζωή.
http://allwrite.gr/
