A+ R A-

Ο μονόλογος ενός ‘παιδιού’.. Featured

Rate this item
(10 votes)

Ήμουν μόλις 4-5 χρόνων όταν καθόμουνα τα απογεύματα του καλοκαιριού στη γωνία της βεράντας στο χωριό και άκουγα με προσοχή τα λόγια του παππού μου.

Μου μίλησε για τρέξιμο, για μπάλα από δέρμα ζώου, βουτιές από τα ψηλά βράχια και πολλά χαμόγελα. Μου μίλησε για πόνο, θλίψη, πόλεμο και δυστυχία. Μού είπε για το τον Μέγα Ναπολέοντα, για το Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα και τον Παπαδιαμάντη. Μου μίλησε ώρες ατελείωτες για πράγματα σημαντικά αλλά και ασήμαντα, άλλα τα καταλάβαινα και άλλα όχι. Στο τέλος πάντα με περίμενε ένα παγωτό με δώρο έκπληξη από το μαγικό το κυπελάκι. Κάθε ιστορία, κάθε λέξη τη ρουφούσε το μυαλό μου σαν σφουγγάρι, ένα σφουγγάρι γνώσεων για τον κόσμο που άνοιγε διάπλατα τις πόρτες του μπροστά μου. Και ήταν ένας κόσμος όμορφος γεμάτος ανθρωπιά και αγάπη. Γεμάτος θάλασσα, παιχνίδι, γέλιο, αγκαλιές. Γεμάτος βόλτες σε γνωστά και άγνωστα μονοπάτια, γεμάτος περιέργεια, εξερεύνηση, μυστήριο και φαντασία. Ήταν ένας κόσμος γεμάτος..

Ο χρόνος πέρασε αμείλικτος από τότε και σήμερα 23 χρόνια μετά τα πάντα μοιάζουν διαφορετικά. Σαν να με πρόδωσε ο ίδιος μου ο εαυτός, το μυαλό μου, η φαντασία μου. Σαν να με πρόδωσαν τα λόγια των μεγάλων, σαν να με πρόδωσαν αυτοί που με αγαπούσαν. Τα πάντα μπήκαν σε στενά καλούπια, τόσο στενά που σε πνίγουν και προσπαθείς να ξεφύγεις αλλά βυθίζεσαι σε κινούμενη άμμο σε κάθε κίνηση για διαφυγή. Πρέπει να φορέσεις αυτά τα ρούχα, πρέπει να πεις αυτά τα λόγια, πρέπει να κάνεις αυτή τη δουλειά. Πρέπει να αδιαφορείς να σκύβεις το κεφάλι, να προχωράς γρήγορα! Πρέπει να βγάλεις χρήματα αν θές να ευτυχίσεις, πρέπει να έχεις βία μέσα σου, να μάθεις να μισείς και να μην δέχεσαι το διαφορετικό. Πρέπει να ανήκεις κάπου και εσύ για να μην είσαι μόνος. Πρέπει να μπεις μες στο καλούπι..

Βλέπω τη βία γύρω μου να έχει καταλάβει τις ψυχές των ανθρώπων και με μανία να ξεσπά με κάθε αφορμή. Βλέπω ανθρώπους να οδηγούν μηχανικά της μηχανές που έφτιαξαν και σαν ρομπότ χαμένοι σε ένα κόσμο τρέχουν να προλάβουν κάτι που ξέχασαν τι είναι, προτού καν ξεκινήσουν. Βλέπω φτωχούς να κλαίνε και πλούσιους να τους αποφεύγουν για να μην λερώσουν τις πλούσιες ψυχές τους. Άστεγους να κρυώνουν από το κρύο και στεγασμένους να τρέμουν από τη μοναξιά. Βλέπω πόρτες κλειστές, στόματα σφιχτά μάτια χαμηλωμένα. Βλέπω αδικία, φθόνο, ματαιοδοξία, δυστυχία.

Μέσα στο μυαλό μου όμως έχω ακόμα τη δύναμη να φαντάζομαι τον κόσμο όπως τον θέλω. Τα καλούπια μπορούν να φυλακίσουν την ύλη αλλά όχι την ανάγκη για ελευθερία ομορφιά και αγάπη. Μπορούν να φυλακίσουν ένα κορμί αλλά είναι ανήμπορα μπροστά στη ελεύθερη σκέψη. Είναι ανήμπορα μπροστά στην ανθρωπιά την δικαιοσύνη το φιλότιμο την κατανόηση την καλοσύνη.Είναι ανήμπορα μπροστά σε σένα.

Δεν είμαστε ρομπότ, καλούπια από κονσερβοκούτια! Είμαστε άνθρωποι. Είμαστε ελεύθερα παιδιά..

 

Last modified on Wednesday, 21 March 2012 09:48

U Comment Here

ΔΙΑΒΑΣΕ ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ...

  • Latest
  • Hits
  • Editors

 

FACEBOOK Δημοφιλη

Health Experts

Login

Due to a recent problem all passwords were reset. Please go here to set a new password. No action needed if you already got a new password.

Register

*
*
*
*
*

* Field is required