Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τη σουηδική πρωτότυπη εκδοχή.Αυτό που καταφέρνει η ταινία του Φίντσερ είναι να επαναλάβει έναν ύμνο στη μοντέρνα γυναίκα - βαθιά μοντέρνα και όχι απλώς επειδή χρησιμοποιεί το πανκ-γοτθικό μασκάρεμα σαν αντίδραση μιας μοναχικής στο κοριτσίστικο attitude. Η Σαλάντερ είναι ό,τι πιο ριζικά αντίθετο προς την εξιδανικευμένη εικόνα και την κλισέ έννοια της γυναίκας στο σύγχρονο σινεμά έχει βγει τα τελευταία χρόνια. Τραυματισμένη κι ευνουχισμένη από κακοποίηση και στέρηση της αυτοκυριαρχίας της, η αναγκαστικά περιθωριακή Σαλάντερ καταφεύγει στα τατουάζ σαν ένα είδος καλλιγραφικής, συμβολικής υπενθύμισης του πόνου και αναζητά την αγάπη και την εμπιστοσύνη, ανεξαρτήτως φύλου. Είναι ατίθαση, σχεδόν ζωώδης, εκκεντρική, ασυμβίβαστη, σαν πληγωμένο παιδί με βίαιες εκρήξεις, εξαιρετικά έξυπνη, και ασχολείται μόνο με θέματα που την ιντριγκάρουν. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο πάνω της είναι τα μάτια της, ή μάλλον η επιλεκτική της ματιά: σπάνια τη βλέπουμε να κοιτάζει κατάματα τους ανθρώπους και όταν το κάνει, το εννοεί πραγματικά και επιτακτικά, σαν να ξεκινά μια σχέση ζωής και να ζυγιάζει τις πιθανότητες ανταπόκρισης.Το κορίτσι με το τατουάζ με κέρδισε από το πρώτο λεπτό και δε σταμάτησε να με εντυπωσιάζει κατά τη διάρκεια της ταινίας.Η Ρούνι Μάρα αποτέλεσε αποκάλυψη ενώ ο μυστηριώδης Ντάνιελ Κρεγκ κατά τη γνώμη μου παρουσιάζεται περισσότερο διεκπεραιωτής παρά ισάξιος πρωταγωνιστής.
Πολλοί προτίμησαν την πρωτότυπη σουηδική εκδοχή και θεώρησαν οτι δε χρειαζόταν να "υποστεί" χολιγουντιανό ρετουσάρισμα.Όπως και να 'χει σίγουρα την κατατάσσω στις καλύτερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια.Δείτε τη!
